Het delen van muziek via p2p-netwerken Het
op grote schaal delen van muziek (mp3) is één van grote
aanjagers geweest van hetgeen nu Web 2.0 genoemd wordt. Al
in 1999 was Napster de eerste wereldwijd gebruikte
muziekdeel toepassing. Men maakte gebruik van de
peer-to-peer (p2p) techniek om muziek (en later ook andere bestanden) te delen. Via Napster (en nu nog Kazaa) verbindt
deze technologie de PC van gebruikers onderling. Er is dus
geen centrale website, noch een centraal verantwoordelijke
instantie. De rechten van de uitvoerende artiesten werden
hiermee op grote schaal geschonden. Een aantal rechtzaken
hebben een einde gemaakt aan deze manier van delen. Er zijn
nieuwe manieren ontstaan om muziek te delen. Deels online,
deel door legale en betaalde downloads. In beide gevallen
met inachtneming van de rechten van de artiesten.
Wat is online music sharing? Online music sharing in de meest
rudimentaire vorm bestaat in feite uit
radio uitzendingen
via internet. Vrijwel alle traditionele zenders verzorgen
hun uitzendingen via internet.
Een meer geavanceerde vorm
van online music sharing is dat de muziekkeuze wordt
afgestemd op de voorkeur van de gebruiker. De meest
populaire toepassing op dit gebied is
Last.fm. Aan de hand
van een basisset aan voorkeuren zoekt de toepassing er zelf
verwante muziek bij. Ook het afspeelgedrag van bijvoorbeeld
de persoonlijke mp3 speler van de gebruiker wordt bij dit
intelligente selectie mechanisme betrokken. De meest
succesvolle betaalde download- en
podcastservice voor muziek
is iTunes. Ook iTunes heeft typische Web 2.0 intelligentie.
Door bijvoorbeeld suggesties te doen voor verwante muziek of
voorkeuren van kopers van dezelfde muziek. Last.fm en iTunes
werken alleen met professionele artiesten. |