Strategieën van grotere organisaties bestaan
meestal uit vele tientallen interventies of maatregelen die
betrekking hebben op alle managementbouwstenen. Ook de
meeste maatregelen hebben sterke onderlinge verbanden.
Zo heeft het invoeren van competentiemanagement geen zin
als de personeelsadministratie niet deugt en zal verdere
automatisering van de werkstroom vastlopen als de processen
niet beschreven zijn. Om grip te houden op deze verbanden
worden deze maatregelen als ‘maat-regelpakketten’ of
scenario’s bestuurd. Elk scenario kent een aantal plateaus
die dienst doen als besturingsmijlpalen.
De werking van het scenariodenken is het best uit te
leggen aan de hand van de manier waarop een
bergbeklimmingsexpeditie georganiseerd wordt. Bij de start
van de expeditie wordt een aantal mogelijke routes naar de
top globaal uitgestippeld (scenario’s). Op de route wordt
een aantal basiskampen ingericht (plateaus) waar iedereen
kan hergroeperen en uitrusten voordat de tocht naar een
volgend kamp wordt voortgezet. Als alle klimmers op het
basiskamp gearriveerd zijn, wordt de balans opgemaakt. Wie
gaat er verder en welk volgend deel van de route volgen we?
De maatregelen zijn te vergelijken met individuele
bergbeklimmers. Alle maatregelen moeten eerst het gewenste
resultaat gehaald hebben, alvorens besloten wordt over de
volgende stappen. Aan de basis van elk scenario ligt een
analyse van de belangrijkste interne en externe
invloedsfactoren of krachten die een rol spelen. In de
volgende paragraaf gaan we dieper in op de analyse van deze
krachtenvelden.
